Была неяк, пане-браце,
Запрасiлi кiраваць мы
Аж замежнага хуЯ -
Каралевiча ЛуЯ...

Дык спачатку была стромка.
Гэны Луй цябе ня цётка:
Ён у кiшэнi заглядае!
"Дзе народ баблец хавае?"

Зойдзе у хату зпазаранку...
...Галава трышчыць за чарку.
У хаце гола.Сьцяг дзяржауны
Выглядае абасраным...

Алеж ёсьць,стаiць у куточку...
А Луi тым часам сочыць
Дзе хаваюцца даляры,
Санкцыённыя тавары.

Зазiрае пад спаднiцы,
Пiзды жмякае ды цыцы,
Пярстом тыча у сярло,-
"Адшукаю усё анно..."

Так жылi мы за Луём
Памиж Вiслай ды Дняпром...
.........................
.........................

Алеж бачым неяк - дзiва:
Каралеуна Гуайдзiва!
Ходзiць бокам уздоуж мяжы.
Мае сраку - ня кажы!

Зацiкавiуся "народзяц",
Адарвауся ад падлогi:
"Што дадзiш ты нам,кума,
Бо ня маем анiхуя..."

"Дам вам Волю як тады!"
"А нам воля да пязды..."
"Дык пязды мне ня шкада!",-
Адказала Гуайда.

...........................

Вось на гэта пагадзiлiсь...
Ад ЛуЯ мы аджанiлiсь
Ды трымалiсь за пязду,
Каралеуну Гуайду.